Τσάρλι Τσάπλιν Καθαρή αξία: Wiki, Έγγαμος, Οικογένεια, Γάμος, Μισθός, Αδέρφια

2024 Συγγραφέας: Lewis Russel | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-17 06:03

Η καθαρή περιουσία του Τσάρλι Τσάπλιν είναι 50 εκατομμύρια δολάρια

Βιογραφία Wiki του Τσάρλι Τσάπλιν

Ο (Σερ) Τσαρλς Σπένσερ (Τσάρλι) Τσάπλιν γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Γουόλγουορθ του Λονδίνου, Αγγλία. Έγινε ένα από τα αληθινά αστέρια της εποχής του βωβού κινηματογράφου, πρώτα ως ηθοποιός κόμικ, και μετά διαδοχικά σε όλους τους άλλους ρόλους που συμμετείχαν στη δημιουργία ταινιών, συμπεριλαμβανομένης της εμφάνισης των «ομιλιών». Πέθανε τα Χριστούγεννα του 1977.

Πόσο πλούσιος ήταν λοιπόν ο Τσάρλι Τσάπλιν; Πηγές εκτιμούν ότι η καθαρή περιουσία του Τσάρλι ήταν πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια όταν πέθανε, συγκεντρώθηκε κατά τη διάρκεια των 75 χρόνων του στη βιομηχανία του θεάματος και περιλάμβανε μια αξιοσημείωτη ιστορία.

Ο Τσάρλι ο πρεσβύτερος ήταν τραγουδιστής του μιούζικαλ, αλλά αποξενώθηκε από τη μητέρα του, Χάνα, όταν ο Τσάρλι Τζούνιορ ήταν πολύ μικρός, και ήταν τόσο φτωχή που τελικά τον έστειλαν σε ένα εργαστήριο σε ηλικία επτά ετών. Στη συνέχεια έμεινε σε ψυχιατρικό άσυλο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο ο Τσάρλι και ο ετεροθαλής αδερφός του Σίδνεϊ ζούσαν με τον αλκοολικό πλέον πατέρα τους –πέθανε δύο χρόνια αργότερα από κίρρωση– και μετά από δύο σύντομες περιόδους ύφεσης, η Χάνα επρόκειτο να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της υπό την επίβλεψη μέχρι που πέθανε το 1928. Ο Τσάρλι πέρασε λίγο χρόνο στους δρόμους του Λονδίνου, αλλά με την υποστήριξη της μητέρας του είχε ήδη αρχίσει να παίζει στη σκηνή, συμπεριλαμβανομένου του χορού, οπότε μέχρι τα 14 του έπαιζε κόμικ ρόλους, και να γίνει δημοφιλής καθώς και να αναγνωριστεί ως αστέρι του μέλλοντος, καθώς και να κερδίσει αυτό που ήταν το ξεκίνημα της καθαρής του αξίας.

Καθαρή αξία του Τσάρλι Τσάπλιν 50 εκατομμύρια δολάρια

Ο Τσάρλι Τσάπλιν άρχισε να κάνει περιοδείες στις αίθουσες μουσικής του Ηνωμένου Βασιλείου, να χορεύει και να παίζει κόμικ, που ονομάζονται βοντβίλ. Ανέπτυξε την περσόνα του αλήτη, διακωμωδώντας τη δική του εμπειρία ενάντια στις αντιξοότητες στην παρουσίαση κόμικ που χειροκροτήθηκε από το κοινό και την οποία συνέχισε για τα επόμενα 25 χρόνια. Μέσω του αδερφού του Σίδνεϊ, το 1908 μυήθηκε σε μια γνωστή εταιρεία κωμωδίας, τον Φρεντ Κάρνο, και γρήγορα έγινε αστέρι της παράστασης, συμπεριλαμβανόμενος σε μια περιοδεία στις ΗΠΑ. Σε μια περαιτέρω περιοδεία, ο Τσάρλι υπέγραψε με τα Keystone Studios το 1913, κάνοντας το ντεμπούτο του στην ταινία στις αρχές του 1914 στο «Making a Living» που πραγματικά δεν άρεσε στον Τσάπλιν, αλλά οι θετικές κριτικές τον έπεισαν να αναπτύξει περαιτέρω τον χαρακτήρα του Tramp, κάνοντας το ντεμπούτο του στο κοστούμι με τον πρόσωπο στο “Kid Auto Races at Venice”. Το αφεντικό του στούντιο, Μακ Σένετ, στη συνέχεια αύξησε τον μισθό του Τσάρλι από 150 $ την εβδομάδα σε 1500 $ για να σκηνοθετήσει τη δική του ταινία, η επιτυχία της οποίας οδήγησε τον Τσάπλιν σε μια μετέωρη άνοδο. Η καθαρή του περιουσία αυξήθηκε αναλόγως, ειδικά αμέσως μετά, όταν εντάχθηκε στην Essanay Film Company στο Σικάγο με μισθό 1.250 $ την εβδομάδα, συν ένα αρχικό μπόνους $10.000, πάνω από $25.000 και $200.000 σήμερα, και αρκετά τεράστια στον κλάδο εκείνης της εποχής.

Ο Τσάπλιν δεν κλήθηκε για υπηρεσία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ούτε από το Ηνωμένο Βασίλειο ούτε από τις ΗΠΑ, αλλά ούτως ή άλλως διασκέδασε τα στρατεύματα στον κινηματογράφο. Μέχρι το 1919 ο Τσάρλι ήταν παγκοσμίως διάσημος και αρκετά πλούσιος ώστε να ιδρύσει την United Artists, μέσω των οποίων συνέχισε να σκηνοθετεί, να πρωταγωνιστεί και να διανέμει τις ταινίες του, συμπεριλαμβανομένου του «The Kid» – της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του το 1922 – ακολουθούμενη από μια σειρά άλλοι, όλοι σιωπηλοί καθώς αρνιόταν να χρησιμοποιήσει τον ήχο σε αυτό το σημείο, όπως το 1923 «A Woman of Paris», «The Gold Rush» το 1925 και «The Circus» (1928), που ακολούθησαν τη δεκαετία του '30 το «City Lights». και «Modern Times». Όλοι έτυχαν καλής υποδοχής, διατηρώντας τη δημοτικότητά του και την αυξανόμενη καθαρή του αξία, αλλά η αβεβαιότητα σχετικά με τον ήχο στις ταινίες του τον έκανε να ταξιδεύει για μερικά χρόνια και να γράφει ένα βιβλίο για τις εμπειρίες του.

Η πρώτη ταινία του Τσάπλιν της δεκαετίας του 1940, «Ο μεγάλος δικτάτορας», σατίριζε τον Χίτλερ και αποδείχθηκε δημοφιλής και πολύ κερδοφόρος παρά το φανερό πολιτικό της θέμα (αντιφασιστικό), αλλά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας ο Τσάρλι θεωρήθηκε ύποπτος ότι ήταν συμπαθής του κομμουνιστή, ενώ η προσωπική του ζωή επικρίθηκε επίσης σχετικά με τις σχέσεις του με πολύ νεότερες γυναίκες και ένα κοστούμι πατρότητας. Μια έκθεση του FBI είδε τον Τσάπλιν να εγκαταλείπει τις ΗΠΑ και να μετακομίζει στην Ελβετία.

Εκείνη την εποχή, ο Τσάπλιν τελικά εγκατέλειψε την περσόνα του Tramp, η οποία δεν λειτούργησε πολύ καλά με τους διαλόγους, καθώς οι ταινίες του ήταν συνήθως slapstick που δεν χρειάζονταν ήχο. Τελικά προχώρησε και κυκλοφόρησε το "Monsieur Verdoux" το 1947 - ο Τσάπλιν πλήρωσε στον Όρσον Γουέλς 5.000 $ για την ιδέα - η οποία εκτιμήθηκε πολύ περισσότερο εκτός ΗΠΑ, αλλά την οποία ονόμασε στη συνέχεια την "… η πιο έξυπνη και πιο λαμπρή ταινία που έχω ακόμα φτιαγμένο.», και το οποίο ενσωμάτωσε ξανά τα πολιτικά ιδεώδη του Τσάπλιν «Limelight» το 1952, «A King in New York» το 1957 και «A Countess From Hong Kong» (1967).

Ο Τσάπλιν έγραψε, πρωταγωνίστησε, σκηνοθέτησε, έκανε παραγωγή, μοντάζ και συνέθεσε τη μουσική για όλες σχεδόν τις ταινίες του από το 1919 και εκτιμούσε όλες αυτές τις πτυχές της παραγωγής ταινιών. Ως τελειομανής, η αυξανόμενη καθαρή του αξία του επέτρεψε να αφιερώσει όσο χρόνο έκρινε απαραίτητο για την ανάπτυξη και την παραγωγή μιας ταινίας. Τα κοινωνικά και πολιτικά του θέματα και η δική του αυτοβιογραφία ήταν συχνά στοιχεία που ενσωματώθηκαν στις ταινίες του, ξεκινώντας από την περσόνα Tramp. Ο Τσάπλιν έλαβε Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ το 1972, για «…την ανυπολόγιστη επίδραση που είχε στο να κάνει τις κινηματογραφικές ταινίες τη μορφή τέχνης αυτού του αιώνα». Οι παραγωγές του Τσάρλι «The Gold Rush», «The Great Dictator». Τα "City Lights" και "Modern Times", εξακολουθούν να κατατάσσονται συχνά στις λίστες της βιομηχανίας με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Συνολικά, συμμετείχε με κάποιο τρόπο σε περισσότερες από 100 ταινίες και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένας από τους γίγαντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Στη συχνά δημόσια προσωπική ζωή του Τσάρλι Τσάπλιν, παντρεύτηκε τέσσερις φορές, αλλά κάπως διαβόητος σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής για υποθέσεις, συχνά με πολύ νεότερες γυναίκες. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Αμερικανίδα ηθοποιός Μίλντρεντ Χάρις, την οποία παντρεύτηκε το 1918 όταν ήταν 16 ετών και προφανώς –αλλά όχι– έγκυος, και εκείνος 29. Ένα επόμενο παιδί πέθανε μετά τη γέννηση και χώρισαν το 1920. Η δεύτερη σύζυγος του Τσάρλι ήταν η Λίλα Γκρέυ, επίσης μια Αμερικανίδα ηθοποιό την οποία γνώρισε για πρώτη φορά όταν ήταν οκτώ ετών και παντρεύτηκε το 1924 όταν ήταν μόλις 16 και εκείνος 35, επειδή υποτίθεται ότι την είχε εμποτίσει όταν ήταν ανήλικος. Δεν ήταν έγκυος, αλλά στη συνέχεια απέκτησαν δύο γιους προτού χωρίσουν το 1927, με τον Τσάρλι να πλήρωσε ένα σημαντικό ποσό πάνω από 600.000 δολάρια. Η τρίτη σύζυγος του Τσάρλι ήταν η Paulette Goddard (1936-42) – ήταν 21 χρόνια νεότερη από αυτόν. Τελικά, ο Τσάπλιν παντρεύτηκε τον έρωτα της ζωής του, και σίγουρα τον έρωτα της ζωής της, την Oona O'Neill το 1943, όταν εκείνη ήταν 18 και εκείνος 54: απέκτησαν οκτώ παιδιά και ήταν μαζί μέχρι το θάνατό του στην Ελβετία το 1977, όταν ήταν 88.

Τέλος, παρά την ενίοτε αμφιλεγόμενη συμπεριφορά του Τσάρλι Τσάπλιν, στο μοιρολόγιό του παρατίθενται πολλά βραβεία, ίσως το πιο διάσημο είναι ο ιππότης – KBE – που του απένειμε η Βασίλισσα το 1975, και ακολούθησε το βραβείο του Διοικητή του Εθνικού Τάγματος της γαλλικής κυβέρνησης το 1971. η Λεγεώνα της Τιμής. Το 1962, τίτλοι Επίτιμου Διδάκτορα Γραμμάτων απονεμήθηκαν στον Τσάπλιν τόσο από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όσο και από το Πανεπιστήμιο του Ντάραμ.

Μεταξύ πολλών βραβείων της κινηματογραφικής βιομηχανίας, ο Τσάπλιν έλαβε ένα Βραβείο Lifetime Achievement από την Εταιρεία Κινηματογράφου του Κέντρου Λίνκολν το 1972, το οποίο έκτοτε έγινε ετήσια παρουσίαση στους κινηματογραφιστές και ονομάζεται «Βραβείο Τσάπλιν». Ο Τσάρλι πήρε τελικά ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ επίσης το 1972. Έλαβε επίσης τρία βραβεία Όσκαρ –δύο τιμητικές– και έξι από τις ταινίες του φυλάσσονται στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Ο «Μεγάλος Δικτάτορας» έχει εξέχουσα θέση σε αυτές τις καθυστερημένες τιμές, οπότε προφανώς όλα συγχωρούνται σε αυτήν την ιδιοφυΐα παραγωγής ταινιών.